Een verplichte accreditatie voor zorgbestuurders, zoals minister Schippers van VWS graag zou zien, schiet zijn doel voorbij. Dat betoogt Thom de Graaf, voorzitter van de accreditatiecommissie van de NVZD, in het lentenummer van Lucide.
De afgelopen maanden doorliepen de eerste 70 zorgbestuurders het accreditatietraject. De NVZD mikt op een totaal van 500 voor eind 2018. 2016 Moet wat De Graaf betreft dan ook “echt een bulkjaar worden”. Dit betekent volgens De Graaf tevens dat er nagedacht moet worden over de verdere ontwikkeling van het systeem, inclusief zaken als logistiek, bemensing, ICT-ondersteuning en het werven van meer auditoren.
Sancties
Verplichte sancties, naar voorbeeld van de beroepspraktijk van artsen en advocaten, acht De Graaf geen zinvol element in de doorontwikkeling van het accreditatiesysteem. De suggestie om bestuurders die de accreditatie niet halen formele toegang tot het ambt te ontzeggen, wijst hij van de hand. “Ik denk dat zoiets niet werkt omdat besturen niet een afgepaste set aan bevoegde handelingen betreft, zoals dat wel geldt voor dokters, advocaten of notarissen. Daarnaast is ultieme sancties in het vooruitzicht stellen bij de start van een proces dat vooral zinvol is als het door de bestuurdersgemeenschap zelf wordt omarmd en waardevol wordt bevonden, niet echt zinvol.”
Geen diploma
De Graaf vindt daarnaast dat de kwaliteit van het accreditatiesysteem niet kan worden afgemeten aan het aantal bestuurders dat struikelt. Van de eerste groep bestuurders is er één niet door de accreditatieprocedure gekomen, hetgeen de vraag oproept hoe onderscheidend het traject is. “Als straks de bulk door het traject gaat, dan zullen er waarschijnlijk een paar meer uitvallen”,a ldus De Graaf. “Daarmee bewijst het systeem z’n waarde. Maar de minister is wat al te digitaal als ze zegt: ‘Als iedereen wordt geaccrediteerd, dan klopt het niet.’ Alsof het een middelbare schooldiploma betreft waarvan de waarde wordt bepaald door het aantal mensen dat zakt. Ik denk niet dat het logisch is dat er niemand afvalt. Maar ik vind de motiverende werking van het systeem veel belangrijker.”
Net zomin als het accreditatiesysteem een formele eis voor uitoefening van een bestuursambt is, is het een garantie tegen bestuurlijke fouten of wangedrag. “De accreditatie is een toets op de ontwikkeling van professionaliteit, waarin reflectie op het eigen functioneren centraal staat. Met een accreditatie wordt niet gezegd: ‘Deze mijnheer of mevrouw maakt nooit fouten’ of ‘deze mijnheer of mevrouw deugt als persoon.’ Het is geen integriteitsexamen.”
Schaduwzijde
De eerste geaccrediteerde bestuurders zijn blijkens hun commentaar op de NVZD-website te spreken over hun ervaringen. “Feedback geven is voor de meeste mensen geen favoriete activiteit, zeker niet aan een bestuurder”, stelt Cathy van Beek, lid raad van bestuur van Radboudumc. “Feedback bereikt de bestuurder daarom nauwelijks ongefilterd. Daarom zie ik het accreditatietraject als een mooi proces van feedback vergaren van allerlei mensen om je heen die je zien functioneren. Het verrijkt je enorm. Enerzijds versterkt het datgene waar je je functioneren als het ware al ‘mastert’; anderzijds schemert ook je schaduwzijde helder door.”
Vanzelfsprekend
Bestuursvoorzitter Douwe Biesma van het St. Antonius Ziekenhuis vindt deelname aan het accreditatietraject een vanzelfsprekendheid: “Als wij transparantie vragen aan medische professionals, dan moeten wij er als bestuurders ook voor open staan om verantwoording af te leggen over datgene waarover wij transparant kunnen zijn: onze bestuursstijl.” De meerwaarde zit wat Biesma betreft in de betrokkenheid van “auditoren van buiten de sector, die relatief waardevrij en neutraal, maar wel professioneel bekijken hoe jij bezig bent met het verkrijgen van reflectie.
The post ‘Verplichte accreditatie verwordt tot formeel toetsje’ appeared first on SIN-NL.