Op 8 oktober 2017 deed [aangever] aangifte van seksueel misbruik van haar 7-jarige dochter [slachtoffer 2] (hierna: [slachtoffer 2] ). Zij verklaarde dat [slachtoffer 2] op 4 oktober 2017 bij haar vriendinnetje [slachtoffer 1] (hierna: [slachtoffer 1] ) aan het spelen was en dat de vader van [slachtoffer 1] , de verdachte, aanwezig was. Tijdens dit bezoek zou de verdachte seksuele handelingen hebben verricht bij [slachtoffer 2] .

Naar aanleiding van bovenstaande informatie is een strafrechtelijk onderzoek gestart en werd op 12 oktober 2017 door het onderzoeksteam aan de verdachte de uitlevering van al zijn digitale gegevensdragers gevorderd. Door de verdachte werd zijn mobiele telefoon van het merk HTC en een computer (notebook) overhandigd.2 Ook werd op aanwijzing van de verdachte bij een computerbedrijf in Nieuw Vennep een desktop van het merk Be Quiet (met daaraan gekoppeld meerdere harde schijven) in beslag genomen die hij daar ter reparatie had aangeboden.3 Op de inbeslaggenomen mobiele telefoon werd onder meer videomateriaal aangetroffen waarop te zien was dat stiekem onder de rokjes van minderjarige meisjes werd gefilmd. Daarnaast werd op de SD-kaart van voornoemde mobiele telefoon een filmpje aangetroffen waarop te zien was dat de verdachte opnameapparatuur verbergt in een doosje in een behandelruimte van een huisartsenpraktijk en waarbij vervolgens een ontbloot minderjarig meisje op de behandeltafel gefilmd werd.4

De hierboven genoemde onderzoeksbevindingen hebben ertoe geleid dat de verdachte op

24 oktober 2017 werd aangehouden en dat vervolgens op verschillende tijdstippen in zijn woning in Leiden doorzoekingen hebben plaatsgevonden, waarbij meerdere digitale gegevensdragers in beslag werden genomen. Zo werd er in de woning van de verdachte een computer van het merk Plextor in beslag genomen. Op deze computer werd een hoeveelheid foto- en videomateriaal aangetroffen, waaronder heimelijke video-opnames van met name minder- en meerderjarige vrouwelijke patiënten tijdens consulten in meerdere huisartsenpraktijken.5 Daarnaast werd bij het bedrijf [bedrijf] een door de verdachte ter reparatie aangeboden harde schijf van het merk Western Digital in beslag genomen.6

Nader onderzoek naar de inbeslaggenomen gegevensdragers wees uit dat het aangetroffen (beeld)materiaal volgens de politie kon worden aangemerkt als kinderporno.7 Daarnaast zouden op een aantal van voornoemde video-opnames ontuchtige handelingen te zien zijn.8

Uit onderzoek bleek dat de verdachte als huisarts werkzaam was, en in het register van de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (BIG-register) staat geregistreerd.9

De verdenking komt er, kort gezegd, op neer dat de verdachte:

ten aanzien van dagvaarding I

ontucht heeft gepleegd met zijn minderjarige dochter en drie van haar minderjarige vriendinnetjes, en kinderporno heeft gemaakt en in bezit heeft gehad;

ten aanzien van dagvaarding II

heimelijke video-opnames van zijn huisartsconsulten in bezit heeft gehad, waarvan een deel kinderporno betreft, en hij met zeven van zijn patiënten ontucht heeft gepleegd.

Het standpunt van de officieren van justitie

De officieren van justitie hebben zich, overeenkomstig hun op schrift gesteld requisitoir, op het standpunt gesteld dat alle feiten (en waar van toepassing: in hun primaire variant) wettig en overtuigend bewezen kunnen worden verklaard.

De raadsman heeft, zoals verwoord in zijn pleitnota, ten aanzien van alle feiten integrale vrijspraak bepleit, met dien verstande dat hij zich voor wat betreft het onder 4 subsidiair tenlastegelegde (dagvaarding I) heeft gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Op de specifieke (bewijs)verweren van de verdediging zal hierna – voor zover relevant – nader worden ingegaan.

Inleiding

Op de Plextor-computer van de verdachte werden 75 video’s aangetroffen die zijn opgenomen in een huisartsenpraktijk. In 23 daarvan wordt de patiënt toestemming gevraagd voor het opnemen van het consult. Deze opnames vinden plaats in een ruimte met een bureau. De patiënten melden hun klacht aan de verdachte maar kleden zich niet uit. In 52 video’s (waarvan enkele dubbel) is een behandelruimte (op alle opnames dezelfde) te zien. Of er in deze aangetroffen video’s om toestemming wordt gevraagd voor het opnemen van het consult is niet te horen of te zien. De video’s betreffen (op één na) opnames van vrouwen en meisjes. Zij worden aan het lichaam onderzocht en lijken zich niet bewust van het feit dat er een camera aanwezig is48.

De opnames zijn opgeslagen onder een bestandsnaam bestaande uit zes cijfers, twee letters en wederom zes cijfers. De eerste zes cijfers bleken de opnamedag/-datum en jaar te betreffen. De twee letters de initialen van de patiënte. De tweede zes cijfers de geboortedag, -maand en -jaar van de onderzochte patiënte. Op basis hiervan en doorzoeking van het GBA werden meerdere patiënten ‘geïdentificeerd’. Het bleek dat deze patiënten alle woonden in Amstelveen. Bij verder onderzoek leek het aannemelijk dat het patiënten zijn van een huisartsenpraktijk gevestigd te Amstelveen49.

Op één van de opnames van de huisartsenpraktijk in Amstelveen is te zien dat de verdachte masturbeert, kennelijk – omdat hij in de camera kijkt – wetende dat dit gefilmd werd, op dezelfde behandeltafel als de heimelijk gemaakte opnames50.

De verdachte is in 2010 als arts in opleiding (AIO) werkzaam geweest in deze huisartsenpraktijk. De praktijkopleider was in die periode huisarts [naam] . Door middel van de door de politie opgespoorde gegevens van de patiënten op de video’s, de datum van behandeling, de eerste letters van de voor- en achternaam en de volledige geboortedatum werd de identiteit van 33 patiënten vastgesteld. Het betreft patiënten die in 2010 onder behandeling zijn geweest van verdachte51. De patiënten zijn door de politie benaderd en uitgenodigd voor een informatief gesprek zeden, waarna door 30 patiënten aangifte is gedaan van heimelijk filmen, waarvan 17 tevens van vervaardiging van kinderporno, waarvan zeven tevens van ontucht.

Op de HTC-telefoon van de verdachte bevond zich een opname van het consult van eerdergenoemde [slachtoffer 5]52.

Een toepassing van het voorgaande vormt het ‘hockeytrainer’-arrest van het gerechtshof Amsterdam60, waarin het hof – zakelijk weergegeven – ten aanzien van de afbeeldingen die verdachte (een hockeytrainer) heimelijk had gemaakt, overwoog dat die afbeeldingen, gezien de omstandigheden strekten tot het opwekken van een seksuele prikkeling. De betreffende omstandigheden waren onder meer dat het ging om minderjarige hockeyspeelsters die (deels) ontkleed waren, waarbij de nadruk lag op hun naaktheid en in voorkomend geval ook op hun billen, hun (ontluikende) borsten en/of de schaamstreek.

De rechtbank heeft aan de hand van het bekijken van de opnames kunnen vaststellen dat daarop is te zien dat de camera vanaf een hoog punt in de behandelkamer de behandeltafel filmt en dat de patiënten (daardoor) niet in de camera kijken. Er is telkens een jonge vrouwelijke patiënt te zien waarvan borsten en/of billen en/of andere intieme delen (schaamstreek en/of anus en/of vagina) zijn ontbloot. De behandeltafel is midden in beeld en daardoor zijn de patiënten die daarop of daarnaast zitten, liggen of staan, goed belicht en goed zichtbaar. Door het camera-standpunt zijn de ontblote intieme delen van de patiënten ook duidelijk in beeld en ook de eventuele handelingen die daarmee of daaraan worden verricht. Ook staat vast (zoals onder meer hiervoor is bewezen geacht) dat de verdachte de tenlastegelegde opnames heimelijk heeft gemaakt en dat hij ze destijds heeft opgeslagen op zijn pc met een bestandsnaam die de consultdatum, de geboortedatum en de naam van de patiënt blijkt bevatten, en dat hij ze vanaf 2010 op deze pc heeft bewaard.

Emeritus hoogleraar huisartsgeneeskundedeskundige [naam] heeft op verzoek van de rechtbank als deskundige de opnames bekeken en daarover gerapporteerd61. Hij ziet onder meer dat de verdachte staande patiënten draait waar dat medisch gezien niet nodig is62, of haar niet draait wanneer dat handiger of praktischer zou zijn63. Dit draaien of juist niet draaien resulteert erin, zo heeft de rechtbank kunnen waarnemen, dat in genoemde gevallen de borsten in beeld komen of (langer) in beeld blijven. Deskundige [naam] brengt dit in verband met het positioneren van de patiënt in verband met de (heimelijke) opname.

De verdachte heeft in één geval verklaard dat hij voor genoemd ‘positioneren’ geen gegronde reden had64; ten aanzien van de overige gevallen heeft hij zich op zijn zwijgrecht beroepen.

De rechtbank is gelet op het samenstel van omstandigheden, te weten de heimelijkheid van het filmen, het camerastandpunt, de prominent zichtbare intieme lichaamsdelen en handelingen, het kennelijke positioneren van patiënten, en het afbeelden van verdachtes eigen seksuele handeling van oordeel dat de 18 opnames uit de tenlastelegging een onmiskenbaar seksuele strekking hebben.

Het verweer dat de afgebeelde handelingen medisch noodzakelijk waren, treft in dit verband geen doel; de medische noodzaak van de afgebeelde handelingen raakt mogelijk aan de vraag of een gedraging van expliciet seksuele aard is afgebeeld, maar is voor de vraag of de afbeelding zelf (niet de afgebeelde handeling) een seksuele strekking heeft, niet bepalend. Voor zover de gestelde medische noodzakelijkheid als verweer is bedoeld tegen het opzet van de verdachte, overweegt de rechtbank als volgt.

In zijn rapport verklaart deskundige [naam] over alle door hem bestudeerde consulten dat daarbij het uittrekken en/of uitlaten van de bh en/of de onderbroek vanuit medisch oogpunt in elk geval onwenselijk is, en in 12 van de 1865 gevallen zelfs onnodig. Hij legt uit dat, anders dan bij een thorax-onderzoek66, bij een longonderzoek of hartonderzoek67 de bh niet uit hoeft, zeker niet als het gaat om een mannelijke huisarts met een (jonge) vrouwelijke patiënt68, en dat dit niet ten koste hoeft te gaan van de grondigheid van het onderzoek69. Hij legt ook uit dat bij gewrichtsonderzoek (heupen of knieën) niet nodig is om de onderbroek uit te doen en dat bij een bepaald consult (AG 03.03) de onderbroek die halverwege de benen is afgestroopt, hinderlijk daarbij is70. Ten aanzien van inspectie van de gehele huid (dus inclusief schaamstreek/billen) bij plekjes of huidproblemen merkt hij op dat het bij kinderen gebruikelijk en wenselijk is om de ouders te laten kijken71.

Verschillende huisarts-opleiders van verdachte hebben ook over dit onderwerp verklaard. Getuige [naam] verklaart dat het laten uittrekken van de bh of onderbroek ongebruikelijk is. Voor de bh geldt als uitzonderingssituatie dat iemand een grote boezem heeft of een grote bh72. Getuige [naam] verklaart dat de borst alleen hoeft worden aangeraakt als de patiënt last heeft van de borstklier zelf, niet bij longonderzoek, en dat bij onderzoek van de knie in elk geval de onderbroek niet uit hoeft, en dat hij zijn artsen in opleiding dat ook niet heeft geleerd73. Getuige [naam] verklaart dat hij de bh nooit laat uitdoen bij longonderzoek; als hij last heeft van de bh doet hij deze even opzij.74

Gezien het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat er geen medische noodzaak was voor het ontbloten van de intieme delen op de manier waarop dat in de opnames is te zien, en is het verweer van de verdachte dat hij het op die manier van zijn opleiders heeft geleerd, ook niet aannemelijk. Gelet op de wijze van totstandkoming van de opnames en de overige omstandigheden zoals hiervoor genoemd, is de rechtbank van oordeel dat de verdachte met het gebrek aan noodzaak voor het ontbloten – en de ongeoorloofdheid daarvan – bekend was. Daarbij acht de rechtbank relevant dat de verdachte de genoemde onderzoeken waarbij hij de borsten en/of schaamstreek/billen ontblootte niet vastlegde in het journaal van het betreffende consult. Dat wekt bij de rechtbank de indruk dat hij deze handelingen heeft willen verhullen. Dat de verdachte mogelijk slordig was in het verslagleggen, zoals hij ter zitting heeft verklaard75, is naar het oordeel van de rechtbank niet geloofwaardig omdat hij, zo blijkt uit de journaals van de consulten (ook die van de consulten van feit 2) andere onderzoeken en/of diagnoses veelal wel vastlegt, wat strookt met de opmerking van de deskundige dat huisartsen in opleiding vaak opvallend netjes zijn in hun verslaglegging76.

Nu de rechtbank het opzet van de verdachte op de kinderpornografische aard van de opnames heeft vastgesteld, zal het tenlastegelegde bewezen worden verklaard77.

Wat betreft de tenlastegelegde gewoonte neemt de rechtbank in aanmerking dat de verdachte kennelijk in maart 2010 is begonnen met heimelijk opnemen van consulten.

Hij heeft bekend dat hij ook heimelijk heeft gefilmd in huisartsenpraktijken in Den Haag en Rotterdam in de periode daarna, en een kinderpornografische opname van een consult in Schiedam (bewezen geacht van dagvaarding I) vond in 2017 plaats. Gelet op deze tijdspanne en de hoeveelheid opnames is de rechtbank van oordeel dat de verdachte van het vervaardigen en bezitten van kinderporno een gewoonte heeft gemaakt.

De rechtbank verklaart ten aanzien van de verdachte bewezen dat:

ten aanzien van dagvaarding I (09/842332-17)

1.

hij op 4 oktober 2017 te Leiden met de aan zijn zorg toevertrouwde minderjarige [slachtoffer 6] , [geboortedatum] 2010, die toen de leeftijd van zestien jaren nog niet had bereikt, buiten echt, ontuchtige handelingen heeft gepleegd, bestaande uit:

2.

hij op tijdstippen in de periode van 1 september 2014 tot en met 4 oktober 2017 te Leiden, met de aan zijn zorg toevertrouwde minderjarige [slachtoffer 7] , [geboortedatum] 2010, die toen de leeftijd van twaalf jaren nog niet had bereikt, handelingen heeft gepleegd die mede bestonden uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer 7] , te weten het:

4.

hij op een tijdstip in de periode van 1 juli 2012 tot en met 1 juli 2015 te Leiden, met zijn kind [slachtoffer 1] , [geboortedatum] 2010, die toen de leeftijd van twaalf jaren nog niet had bereikt, een handeling heeft gepleegd, die bestond uit het seksueel binnendringen van het lichaam van die [slachtoffer 1] ,

te weten:

5.

hij in de periode van 1 januari 2012 tot en met 24 oktober 2017, te Schiedam en/of Leiden, (telkens) afbeeldingen heeft vervaardigd, en afbeeldingen en gegevensdragers, te weten een PC en een mobiele telefoon en een harde schijf, bevattende afbeeldingen, in bezit heeft gehad, terwijl op die afbeeldingen seksuele gedragingen zichtbaar zijn, waarbij telkens een persoon die kennelijk de leeftijd van achttien jaar nog niet had bereikt was betrokken, welke voornoemde seksuele gedragingen onder meer bestonden uit:

[slachtoffer 5] :

[slachtoffer 4] :

[slachtoffer 4] :

[slachtoffer 1] :

[slachtoffer 1] :

[slachtoffer 1] :

van welke misdrijven hij, verdachte, een gewoonte heeft gemaakt;

6.

hij in de periode van 1 januari 2012 tot en met 24 oktober 2017 te Leiden, afbeeldingen en filmbestanden en gegevensdragers (onder andere een externe harde schijf) van seksuele gedragingen bij welke vorenbedoelde afbeeldingen en filmbestanden telkens een persoon die kennelijk de leeftijd van achttien jaar nog niet had bereikt, was betrokken, heeft verworven en in bezit heeft gehad welke seksuele gedragingen bestonden uit onder andere:

het poseren door minderjarige met nadruk op geslachtsdelen/borsten en/of billen, te weten onder andere:

[filename]

Te zien is een meisje in de geschatte leeftijd tussen de 13 en 16 jaar oud. Het meisje draagt een oranje kort doorschijnend vest en een donkere spijkerbroek. Het meisje staat frontaal naar de camera toe en heeft het vestje open. Te zien zijn een blote buik en de borsten van het meisje. De tepels van het meisje worden afgedekt door het vestje en/of

[filename]

Te zien is een meisje in de leeftijd tussen de 13 en 16 jaar oud. Het meisje draagt een nachthemd met dunne spaghettibandjes. Het meisje staat met haar rug naar de camera en kijkt over de schouder in de camera. Ze houdt haar nachthemd omhoog tot aan de navel. De blote billen van het meisje zijn zichtbaar. Het meisje draagt een zwarte string. De aandacht van de foto richt zich op de blote billen van het meisje en/of

[filename]

Te zien is meisje in de geschatte leeftijd tussen 13 en 16 jaar oud. Zij staat zijwaarts naar de camera gedraaid en kijkt over haar rechter schouder de camera in. Het meisje draagt een blauw topje en een zwarte string. De billen van het meisje zijn bloot en/of

[filename]

Te zien is een meisje in de geschatte leeftijd tussen de 13 en 16 jaar. Het meisje draagt een nachthemd met dunne spaghettibandjes. Op de foto is te zien dat het meisje op handen en knieën zit. Doordat het meisje voorover gebogen zit, valt haar nachthemd open ter hoogte van haar borsten. De rechter borst van het meisje is zichtbaar op de foto;

ten aanzien van dagvaarding II (09/837216-18)

1.

hij in de periode van 1 oktober 2012 tot en met 24 oktober 2017 te Leiden, de beschikking heeft gehad over een groot aantal films, waarop telkens te zien is dat in een behandelkamer van een huisartsenpraktijk te Amstelveen en/of Schiedam een persoon, al dan niet geheel of gedeeltelijk ontkleed, wordt onderzocht en/of wordt behandeld, te weten de volgende films:

welke films, naar hij, verdachte wist, door een onder artikel 139f onder 1° van het Wetboek van Strafrecht gestelde handeling was verkregen, te weten afbeeldingen, gebruik makende van een technisch hulpmiddel waarvan de aanwezigheid niet op duidelijke wijze kenbaar was gemaakt, opzettelijk en wederrechtelijk vervaardigd van bovengenoemde in code vermelde personen, aanwezig op een niet voor het publiek toegankelijke plaats, te weten een behandelkamer van huisartsenpraktijken;

2.

hij in de periode van 26 maart 2010 tot en met 24 oktober 2017 te Leiden en/of Amstelveen, 18 afbeeldingen, te weten video’s, en een gegevensdrager bevattende afbeeldingen (te weten een computer), van seksuele gedragingen waarbij iemand die kennelijk de leeftijd van achttien jaar nog niet had bereikt, is betrokken, te weten:

AG 03.01 en AG 03.03 en AG 03.04 en AG 03.05 en AG 03.06 en 03.16 en AG 03.07 en AG 03.09 en 03.11 en AG 03.12 en AG 03.14 en AG 03.15 en AG 03.18 en AG 03.25 en AG 03.26 en AG 03.27 en AG 03.28 en AG 03.30 en AG 03.34,

heeft vervaardigd en in bezit gehad

welke seksuele gedragingen – zakelijk weergegeven – bestonden uit:

en

en

(AG 03.04; 060410-LK200600.avi, ZD Amstelveen p. 93)

en

en

en

en

en

en

en

is het schaamhaar van het meisje (gedeeltelijk) zichtbaar.

(AG 03.14, 230410-LS240694, ZD Amstelveen p. 326)

en

en

en

en

en

(AG 03.27; 230710-Eb240704.avi, ZD Amstelveen p. 537)

en

en

en

Hierna trekt het meisje haar onderbroek en broek weer aan. Op verzoek van hem, verdachte, trekt zij haar bovenkleding en haar bh uit. Hij, verdachte, plaatst een stethoscoop onder de borsten van het meisje en duwt daarbij de borsten iets omhoog. Met zijn beide handen duwt hij, verdachte, aan weerszijden van de borsten van het meisje.

(AG 03.34; ET301094.mp4, ZD Amstelveen p. 669)

en hij aldus van het plegen van dit misdrijf een gewoonte heeft gemaakt;

3.

hij in de periode van 16 april 2010 tot en met 24 augustus 2010 te Amstelveen, terwijl hij als (huis)arts (in opleiding) werkzaam was in de gezondheidszorg, ontucht heeft gepleegd met [slachtoffer 8] (AG 03.12) en [slachtoffer 9] (AG03.15) en [slachtoffer 10] (AG 03.18) en [slachtoffer 11] (AG 03.25) en [slachtoffer 12] (AG 03.28) en [slachtoffer 13] (AG 03.30) en [slachtoffer 14] (AG 03.34), die zich als patiënt aan verdachte’s hulp hadden toevertrouwd, die ontuchtige handelingen er in bestaande dat verdachte, terwijl verdachte (telkens) de betreffende consulten/behandelingen (heimelijk en/of bewust) op video heeft opgenomen:

-bij die [slachtoffer 8] (AG03.12) een tepel en een borst heeft aangeraakt en

-bij die [slachtoffer 9] (AG 03.15) een tepel heeft aangeraakt en tegen de liesstreek heeft geduwd en op een bil heeft geduwd en

-bij die [slachtoffer 10] (AG 03.18) een of meer borsten heeft vastgehouden en

-bij die [slachtoffer 11] (AG 03.25) borsten en een bil en de vagina heeft betast en

-bij die [slachtoffer 13] (AG 03.30) de schaamlippen heeft gespreid en de billen van die [slachtoffer 13] heeft betast en

-bij die [slachtoffer 14] (AG 03.34) borsten heeft betast.

Voor zover in de tenlastelegging type- en taalfouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet in de verdediging geschaad.

De officieren van justitie hebben op grond van wat zij bewezen hebben geacht, gevorderd dat de verdachte wordt veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van zes jaren met aftrek van de tijd die de verdachte reeds in voorarrest heeft doorgebracht. Daarnaast hebben de officieren van justitie, gelet op het herhalingsgevaar, de ernst van de feiten, de ernst van de problematiek en het feit dat de verdachte aan het opstellen van de rapportages niet heeft meegewerkt waardoor geen voorwaarden konden worden opgesteld in het kader van een terbeschikkingstelling (hierna: tbs) met voorwaarden, de tbs-maatregel met dwangverpleging gevorderd, omdat de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen die verpleging van overheidswege eisen.

Daarnaast hebben zij gevorderd dat aan de verdachte een beroepsverbod om werkzaam te zijn in de gezondheidszorg of de maatschappelijke zorg voor de duur van elf jaren wordt opgelegd.

Ter terechtzitting heeft de verdediging een aantal verweren gevoerd tegen oplegging van een tbs-maatregel en verzocht om oplegging van een deels voorwaardelijke gevangenisstraf met bijzondere voorwaarden.

De verdediging heeft in de eerste plaats bepleit dat de tbs-maatregel niet opgelegd kan worden omdat in de onderhavige zaak niet is voldaan aan het gevaarscriterium ex artikel 37a van het Wetboek van Strafrecht. Er zou geen concreet gevaar voor de veiligheid van anderen en de algemene veiligheid van personen bestaan waarvoor de oplegging van de maatregel wordt vereist. De feiten zoals deze zijn gepleegd en de risico’s die hiervan uitgaan, voor zover deze bewezen kunnen worden verklaard, kunnen door de oplegging van bijzondere voorwaarden, in het bijzonder door een behandeling, worden uitgesloten. De verdachte heeft bovendien een blanco strafblad. De verdediging heeft verder naar voren gebracht dat niets concreets bijdraagt aan de onderbouwing dat sprake zou zijn van een pedofiele stoornis, laat staan welke invloed die stoornis zou hebben gehad op de tenlastegelegde feiten. De vaststelling door de deskundigen dat bij de verdachte sprake is van een pedofiele stoornis, louter gebaseerd op de DSM criteria, zonder enig nader onderzoek, gaat een brug te ver. Daar komt bij dat ten onrechte uitgegaan wordt van een veelvoud aan strafbare feiten gedurende een langere periode waarbij als belangrijkste informatiebron de vrouw van de verdachte is geraadpleegd.

Verder heeft de verdediging zich op het standpunt gesteld dat oplegging van de tbs-maatregel – al dan niet met voorwaarden – een te zwaar middel is en dat er andere minder vergaande alternatieven voorhanden zijn. De verdachte is – in tegenstelling tot de weergave van de proceshouding van de verdachte in de rapportages van het Pieter Baan Centrum (hierna: PBC) en de reclassering – bereid zich te laten behandelen en zich aan alle bijzondere voorwaarden in het kader van een voorwaardelijk strafdeel te houden. Een voorwaardelijke gevangenisstraf zou voor de verdachte een enorme stok achter de deur zijn om zich aan de bijzondere voorwaarden te houden. Daarnaast is hij gemotiveerd om aan zijn problematiek te werken en erkent hij al vanaf het begin de noodzaak tot het ondergaan van een behandeling. Een en ander blijkt uit de omstandigheid dat de verdachte al tijdens zijn verblijf in detentie is gestart met het voeren van gesprekken met de psycholoog van de P.I. om een behandelvraag te formuleren en dat hij al een intakegesprek heeft gehad met De Waag om de behandeling zo snel mogelijk te kunnen laten aanvangen.

De verdediging heeft daarom verzocht om aan de verdachte een voorwaardelijke gevangenisstraf op te leggen met daaraan gekoppeld de door uw rechtbank nader te stellen bijzondere voorwaarden, waarbij gedacht kan worden aan: een reclasseringstoezicht (onder andere betreffende het internetgebruik), een behandelverplichting bij De Waag (die tijdens detentie al zou kunnen worden opgestart), een contactverbod met de slachtoffers en het houden aan de aanwijzingen en afspraken met behandelaars/begeleiders.

Subsidiair heeft de verdediging een voorwaardelijk verzoek gedaan, inhoudende dat indien de rechtbank zich onvoldoende geïnformeerd acht wat betreft het opleggen van bijzondere voorwaarden bij een voorwaardelijk strafdeel, de zaak dient te worden aangehouden om de reclassering opdracht te geven tot het opstellen van bijzondere voorwaarden.

Na te melden straf en maatregel zijn in overeenstemming met de ernst van de gepleegde feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en zijn gegrond op de persoon en de persoonlijke omstandigheden van de verdachte, zoals daarvan tijdens het onderzoek ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank neemt hierbij in het bijzonder het volgende in aanmerking.

De ernst van de feiten en de houding van de verdachte

De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan het plegen van ontuchtige handelingen – waarbij in sommige gevallen sprake was van seksueel binnendringen – met een groot aantal minderjarigen, waaronder zijn eigen dochter (op dit moment acht jaar oud), vriendinnetjes van zijn dochter die bij hem thuis langskwamen, en meisjes dan wel jonge vrouwen die hij in zijn hoedanigheid als huisarts behandelde door intieme lichaamsdelen (borsten, schaamstreek, vagina en/of billen) te betasten terwijl dit medisch onnodig en onwenselijk was. Daarnaast heeft hij meerdere kinderpornografische foto’s gemaakt van zijn dochter en een vriendinnetje van zijn dochter en heeft hij kinderpornografische video-opnames gemaakt van meisjes en jonge vrouwen die bij hem in een huisartsenpraktijk kwamen. Dit laatste deed hij door heimelijk consulten van deze patiënten te filmen waarbij deze zich geheel of gedeeltelijk moesten ontkleden. Hierbij zorgde de verdachte ervoor – door positionering van de camera en de patiënte – dat de borsten, schaamstreek en/of billen op film zichtbaar waren. Om dit te bewerkstelligen deed hij in voorkomende gevallen onderzoek dat medisch niet noodzakelijk en onwenselijk was. Hij bewerkte vervolgens de verkregen opnames door ze op maat te maken en bewaarde ze onder een naam waaruit onder meer de leeftijd van de betreffende patiënte blijkt. Ruim veertig van dit soort opnames is bij de verdachte aangetroffen, waarbij op sommige ook meerderjarige vrouwen te zien zijn. Ten slotte is bij de verdachte ook een aanzienlijke hoeveelheid (meer dan duizend foto’s) kinderpornografisch materiaal aangetroffen dat niet door hemzelf is gemaakt.

De rechtbank rekent het de verdachte zwaar aan dat hij vanuit verschillende belangrijke private en maatschappelijke rollen het vertrouwen dat anderen in hem stelden op grove wijze heeft geschonden. Zowel als vader, als ouder aan wie de zorg voor de minderjarige vriendinnetjes van zijn dochter was toevertrouwd, en als huisarts heeft hij telkens zijn eigen behoefte boven het welzijn van anderen gesteld, anderen die bovendien ook nog van hem afhankelijk waren. Voor de betrokken jonge kinderen, waaronder zijn dochter, geldt dat op dit moment nog onduidelijk is in welke mate het gedrag van de verdachte hen heeft geschaad en in hun latere ontwikkeling nog zal schaden. De betrokken ouders zullen met deze onzekerheid over het welzijn van hun kinderen moeten leren omgaan. Uit de verklaringen en vorderingen ingediend door slachtoffers van het heimelijk filmen in de huisartsenpraktijk blijkt dat zij zich vies, bekeken en misbruikt voelen. Daarnaast bestaat bij hen de angst dat het gefilmde materiaal is verspreid – waarvoor tot op heden overigens geen aanwijzingen bestaan – en heeft het vertrouwen in (mannelijke) artsen in veel gevallen een gevoelige knauw gekregen. Dit laatste klemt in het bijzonder nu een consult bij een (huis)arts bij uitstek een plek is waar een patiënt zich fysiek en mentaal kwetsbaar moet kunnen opstellen en de patiënt er volledig op moet kunnen vertrouwen dat de betreffende arts daarbij te allen tijde de gepaste discretie in acht neemt.

Al deze gevolgen heeft de verdachte willens en wetens op de koop toe genomen, terwijl juist hij deze – vanuit zijn hoedanigheid als arts – had kunnen en moeten voorzien en voorkomen. Het feit dat het misbruik desondanks op deze schaal heeft plaatsgehad, is naar het oordeel van de rechtbank zeer ernstig en zorgwekkend. Deze laatste kwalificaties krijgen voorts meer gewicht door het feit dat de verdachte gedurende de afgelopen tien jaar op geen enkele wijze hulp heeft gezocht, terwijl hij het laakbare van zijn handelen kende en voor hem, gelet op zijn intelligentie en opleiding, de weg naar hulpverlening open lag. Reeds gelet op de hoeveelheid en aard van de bewezenverklaarde feiten kan naar het oordeel van de rechtbank niet van op zichzelf staande incidenten worden gesproken – zoals de verdachte wel lijkt te betogen. Er zijn echter ook nog incidenten in het dossier gedocumenteerd die niet ten laste zijn gelegd. Die incidenten gaan terug tot 2007, en omvatten het heimelijk fotograferen onder de rokjes van meisjes, het heimelijk opnemen van andere huisartsconsulten en het aanbieden van een gebruikte onderbroek van zijn dochter in ruil voor toegang tot een verzameling kinderporno. Als deze incidenten mee worden geteld, kan niet anders vastgesteld worden dan dat sprake is van een omvangrijk en diepgeworteld patroon. Of de verdachte dit patroon – buiten zijn verklaring dat hij “een kronkel in zijn kop heeft” waardoor hij dingen doet die “niet kunnen” – niet wil onderkennen of dat hij dit wellicht – als gevolg van (een) mogelijk bij hem bestaande stoornis(sen) – ook niet kan onderkennen, is niet duidelijk geworden. Dat komt omdat de verdachte geen inzicht heeft willen geven in zijn persoonlijkheid door te weigeren mee te werken aan de onderzoeken daaromtrent.

De (inhoud van de) gesprekken die de verdachte met een psycholoog in de penitentiaire inrichting heeft gehad en waar de verdachte ter zitting aan gerefereerd heeft, doen hier niet aan af. Die gesprekken zijn immers niet gevoerd met forensische deskundigen, en de betreffende psycholoog kent ook het strafdossier niet en is voor informatie geheel afhankelijk van de verdachte. Dit gebrek aan medewerking weegt de rechtbank mee ten nadele van de verdachte. Dit geldt eveneens voor het feit dat de verdachte in het feitenonderzoek geen volledige openheid van zaken heeft gegeven door bijvoorbeeld het achterhouden van wachtwoorden van gegevensdragers en enkel over belastende zaken te verklaren als het niet anders kon, terwijl hij zich verder heeft beroepen op zijn zwijgrecht ofwel heeft aangegeven geen herinnering meer te hebben aan het gebeurde, hetgeen de rechtbank, gelet op de aard van de gebeurtenissen en het ontbreken van een verklarende psychische of neurologische aandoening, ongeloofwaardig voorkomt. Hierdoor komt de verdachte ontwijkend, verhullend en berekenend over. Dit doet afbreuk aan de door hem ter terechtzitting betuigde spijt, hoezeer hij dit wellicht ook meent en voelt.

Overige informatie over de persoon van de verdachte

Het strafblad

Uit het strafblad van de verdachte van 13 december 2018 volgt dat hij, voorafgaand aan de bewezen verklaarde feiten, niet eerder is veroordeeld voor relevante andere strafbare feiten.

De rapporten

De rechtbank heeft acht geslagen op de volgende rapportages die over de verdachte zijn opgemaakt.

Het Pro Justitia rapport (psychologisch) van 31 januari 2018

De verdachte heeft aan het onderzoek door psycholoog [psycholoog] niet meegewerkt. Om die reden heeft de psycholoog de onderzoeksvragen niet kunnen beantwoorden.

De psycholoog heeft in overweging gegeven om de verdachte te laten observeren in het Pieter Baan Centrum.

Het rapport van het Pieter Baan Centrum van 6 september 2018

Ook aan het onderzoek in het Pieter Baan Centrum (hierna: PBC) heeft de verdachte zijn medewerking onthouden, waardoor de deskundigen zich hebben onthouden van (een volledig) advies. Wel hebben psycholoog [psycholoog] en psychiater [psychiater] gerapporteerd over hetgeen uit de observatie van de verdachte, uit het dossier en uit het milieuonderzoek is af te leiden.

Hieruit komt naar voren dat er bij de verdachte geen aanwijzingen zijn voor ernstige psychopathologie in de zin van een psychose, een ernstige depressieve stoornis, een angststoornis of een bipolaire stoornis. Evenmin zijn er aanwijzingen voor verslavingsproblemen of een verminderde intelligentie. Een ernstige autistische stoornis lijkt bij de verdachte evenmin aannemelijk. Een (mildere) autistische stoornis, die ook fors beperkend kan zijn in het dagelijks sociaal en emotioneel functioneren, is daarentegen niet uit te sluiten gelet op het feit dat verschillende referenten hebben genoemd dat er bij de verdachte vanaf zijn volwassenheid sprake is van problemen in de afstemming en de sociale interactie, naast opvallende zaken op emotioneel gebied. Dit zou echter nader onderzocht moeten worden.

Voorts komt naar voren dat er sinds 2007 veel aanwijzingen en signalen zijn voor de aanwezigheid van divers seksueel grensoverschrijdend gedrag van de verdachte, ook los van de huidige tenlastegelegde feiten. Uit de beschikbare informatie komt daarbij een duidelijke voorkeur naar voren voor jonge meisjes. Gezien het expliciete beeldmateriaal concluderen de onderzoekers dat, indien de feiten bewezen worden verklaard, er bij de verdachte sprake moet zijn van een pedofiele stoornis. Tevens zijn er vermoedens van een bijkomende parafilie, zoals voyeurisme. Een pedofiele stoornis is een hardnekkige stoornis die in de regel zonder behandeling niet verdwijnt, en deze was ook aanwezig ten tijde van de tenlastegelegde feiten. Doordat de verdachte niet heeft meegewerkt, is onbekend gebleven hoe deze seksuele stoornis bij de verdachte tot uiting komt, wat zijn (seksuele) belevingen zijn, de mate van exclusiviteit van de pedofiele gevoelens, of er sprake is van hyperseksualiteit, of er andere preoccupaties zijn, hoe groot zijn controle over de seksuele impulsen is, hoe zijn coping strategieën zijn en of zijn seksualiteitsbeleving ook een vorm van coping is. Ook is onbekend gebleven in hoeverre een eventueel aanwezige autistische stoornis of persoonlijkheidsproblemen hierin een rol spelen. Daarnaast is onduidelijk welke mate van keuzevrijheid bij de verdachte bestond bij het plegen van de tenlastegelegde feiten, indien bewezen. Er kan daarom niet bepaald worden wat de doorwerking van de vastgestelde stoornis is in de tenlastegelegde feiten.

Het is zonder nader onderzoek niet mogelijk om een pathologisch bepaald recidiverisico te formuleren. Wel is sprake van een langdurig patroon en een grote hoeveelheid aan signalen en tenlastegelegde feiten, zodat verondersteld kan worden dat sprake is van een ingesleten gedragspatroon, wat per definitie moeilijk veranderbaar is. Over welke mogelijke behandelingen en interventies gelet hierop noodzakelijk zijn en in welk juridisch kader, kan onder deze omstandigheden geen uitspraak worden gedaan, aldus het rapport.

Het rapport van de reclassering van 21 december 2018

De verdachte heeft in eerste instantie ook niet met de reclassering in gesprek willen gaan. Later heeft hij dit alsnog gedaan en aangegeven dat hij een aantal van de tenlastegelegde feiten bekent, maar dat hij zich deze grotendeels niet meer kan herinneren. Geconfronteerd met het feit dat hij, door geen medewerking aan het persoonlijkheidsonderzoek te verlenen, de kans om uit te zoeken waar dit gedrag vandaan komt, niet heeft benut, geeft hij aan dat dit een gekozen en strategische proceshouding is, ingegeven door zijn advocaat.

Naar eigen zeggen staat hij wel open voor diagnostiek, maar pas na de zitting en niet door het in zijn ogen bevooroordeelde NIFP of PBC. Gelet op deze proceshouding wenst hij ook geen toestemming te geven voor het inwinnen van nadere informatie bij de inrichtingspsycholoog met wie hij al enige tijd intensief gesprekken voert. Deze houding van de verdachte maakt dat de reclassering slechts een oppervlakkig gesprek met de verdachte heeft kunnen voeren, waardoor zij geen zicht hebben gekregen op de factoren die geleid hebben tot het delictgedrag en evenmin op de factoren die in verband staan met het risico op recidive. Wel acht de reclassering de kans op recidive – gelet op de informatie die wél beschikbaar is – zeer reëel, waarbij ook verwezen wordt naar de conclusie van het PBC over de bij de verdachte bestaande seksuele preoccupatie met jonge meisjes en het feit dat hij – indien de feiten worden bewezen – voor een langere periode misbruik heeft gemaakt van gelegenheden die hij zag op meerdere plekken in diverse rollen (onder andere als vader en als huisarts). Ook bij gebruik van het risicotaxatie-instrument Static-99R valt de verdachte – indien de feiten waarvan hij verdacht wordt meegenomen worden – in de categorie met een matig-hoog aantal statische risicofactoren. Op basis van de lage responsiviteit die bij de verdachte is waargenomen, sluit de reclassering daarbij niet uit dat de verdachte zich zal onttrekken aan eventueel bij een straf of maatregel op te leggen voorwaarden.

Concluderend kan de reclassering als gevolg van het gebrek aan informatie over de persoonlijkheid van de verdachte niet adviseren over mogelijke interventies of toezicht, en daarmee ook niet over de wenselijkheid van algemene en/of bijzondere voorwaarden bij een op te leggen straf of maatregel. Wel adviseert de reclassering in het geval van veroordeling aan de verdachte een beroepsverbod op te leggen om te voorkomen dat de verdachte opnieuw in een soortgelijke situatie aan de slag kan gaan. Dit sluit risico’s uit en schept duidelijkheid, aldus het rapport van de reclassering.

Straf en/of maatregel?

De rechtbank ziet zich voor de vraag gesteld of de zaak tegen de verdachte moet worden afgedaan met een (al dan niet lange) gevangenisstraf, of dat er aanleiding is om de verdachte (eventueel daarnaast) een strafrechtelijke maatregel, zoals terbeschikkingstelling (tbs), al dan niet met dwangverpleging, op te leggen.

Om de maatregel van terbeschikkingstelling te kunnen opleggen dient, ingevolge het eerste lid van artikel 37a van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr), de vraag te worden beantwoord of bij de verdachte ten tijde van het begaan van het feit een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens bestond (onderdeel 1), alsmede of de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen of goederen het opleggen van die maatregel eist (onderdeel 2). Voorts is krachtens de wet voor een last tot terbeschikkingstelling een advies van twee gedragsdeskundigen, waaronder een psychiater, die de verdachte hebben onderzocht, vereist. Uit alle hiervoor besproken rapportages blijkt dat de verdachte een weigerende observandus is in de zin van artikel 37a, derde lid, Sr in combinatie met artikel 37, derde lid, Sr. Op grond van artikel 37a, derde lid, Sr in combinatie met artikel 37, derde lid, Sr kan ook aan een weigerende observandus de maatregel van terbeschikkingstelling met dwangverpleging worden opgelegd. De eis van een (volwaardig) multidisciplinair onderzoek, als bedoeld in artikel 37a, derde lid, Sr in combinatie met artikel 37, tweede lid, Sr vervalt in dat geval. Ook dan blijft evenwel vereist dat wordt vastgesteld dat bij de verdachte sprake is van een ziekelijke stoornis of gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens ten tijde van het plegen van het feit.

Gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens?

De rechtbank hecht, bij de beantwoording van de vraag of bij de verdachte sprake is van een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens, in het bijzonder waarde aan het hiervoor genoemde rapport van het PBC van 6 september 2018. Hoewel de verdachte aan het onderzoek in het PBC niet mee heeft willen werken, blijkt uit het rapport van de twee deskundigen wel dat bij de verdachte sprake is van een pedofiele stoornis indien de tenlastegelegde feiten worden bewezen. Nu de rechtbank hierboven tot een bewezenverklaring van nagenoeg alle tenlastegelegde feiten is gekomen, ziet zij geen beletsel deze conclusie van de deskundigen over te nemen. Hierbij is voorts van belang dat deze conclusie door de onderzoekers met redenen is omkleed. De redeneringen en conclusies in het rapport zijn voorts begrijpelijk en navolgbaar. De raadsman van de verdachte heeft weliswaar in twijfel getrokken of de informatie die voorhanden is, voldoende is om tot het bestaan van een pedofiele stoornis te kunnen concluderen, maar de rechtbank deelt die twijfel niet, gelet op het voorgaande en bij gebrek aan een andersluidende contra-expertise.

Gelet op het rapport van de deskundigen van het PBC in combinatie met de bewezenverklaarde feiten, is naar het oordeel van de rechtbank het bestaan van een pedofiele stoornis bij de verdachte in voldoende mate aannemelijk geworden. Een dergelijke stoornis is naar zijn aard duurzaam. Dit brengt mee dat de rechtbank concludeert dat deze stoornis aanwezig was bij de verdachte toen hij de bewezenverklaarde feiten pleegde.

Recidiverisico?

In alle rapportages wordt aangegeven dat het risico op recidive moeilijk is in te schatten bij gebrek aan relevante informatie over de persoonlijkheid van de verdachte en de (mogelijk) bestaande stoornis(sen). Dit laat evenwel onverlet dat uit de aard van de bij de verdachte vastgestelde stoornis en de veelheid aan bewezenverklaarde feiten wel degelijk kan worden afgeleid dat een aanzienlijk risico op recidive aannemelijk is – zoals ook in de rapportages is te lezen – zeker als adequate behandeling uitblijft. Hierbij is voorts van belang dat de verdachte tot op heden niet heeft laten zien dat hij beschikt over enig ziekte-inzicht om een dergelijke behandeling te laten slagen, te minder nu hij tot op heden niet uit eigen beweging hulp heeft gezocht.

Conclusie

Naar het oordeel van de rechtbank is de stoornis van de verdachte en het daaruit voortvloeiende recidiverisico zodanig dat het vanuit veiligheidsoogpunt onverantwoord is om de verdachte onbehandeld terug te laten keren in de maatschappij. Gelet op het door de reclassering gesignaleerde gebrek aan responsiviteit in de houding van de verdachte en het hierboven beschreven gebrek aan ziekte-inzicht heeft de rechtbank geen enkel aanknopingspunt voor het opleggen van een deels voorwaardelijke straf met bijzondere voorwaarden. Om dezelfde redenen ziet de rechtbank geen aanknopingspunten voor het opleggen van een tbs met voorwaarden. Het voorwaardelijk gedane verzoek van de raadsman wordt dan ook afgewezen.

De rechtbank ziet dan ook geen andere mogelijkheid dan om ten aanzien van de feiten onder 2, 4, 5 en 6 van dagvaarding I, en onder 2 en 3 van dagvaarding II, de terbeschikkingstelling van de verdachte te gelasten. Nu genoemd recidiverisico een aanzienlijk gevaar voor personen oplevert omdat aannemelijk is dat de verdachte zonder behandeling opnieuw ontucht zal plegen met jeugdige slachtoffers zal de rechtbank bepalen dat de verdachte van overheidswege wordt verpleegd. Deze door de verdachte begane feiten betreffen misdrijven waarop naar de wettelijke omschrijving een gevangenisstraf van vier jaar of meer is gesteld en de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen eist de oplegging van deze maatregel. Nu de tbs-maatregel zal worden opgelegd ter zake van misdrijven die gericht zijn tegen of gevaar hebben veroorzaakt voor de onaantastbaarheid van het lichaam van een persoon, is sprake van een ongemaximeerde tbs als bedoeld in artikel 38e Sr en kan de totale duur van de op te leggen maatregel om die reden een periode van vier jaar te boven gaan. De rechtbank ziet geen aanleiding om een advies te geven over het tijdstip waarop de tbs met dwangverpleging dient aan te vangen, zoals bedoeld in artikel 37b Sr.

Hierboven heeft de rechtbank reeds geoordeeld dat zij de verdachte hooguit enigszins verminderd toerekeningsvatbaar acht en dat dit betekent dat zijn strafbaarheid niet geheel is uitgesloten. De rechtbank is derhalve van oordeel dat aan de verdachte gelet op de ernst, aard en veelheid van de gepleegde feiten, naast voornoemde maatregel, ook een onvoorwaardelijke gevangenisstraf moet worden opgelegd. Wat betreft de hoogte van de op te leggen straf heeft de rechtbank aansluiting gezocht bij de voor de rechtbank geldende LOVS-oriëntatiepunten alsmede bij straffen die in vergelijkbare zaken worden opgelegd. De rechtbank acht de door de officier van justitie gevorderde straf in beginsel passend en geboden, maar zal deze enigszins matigen nu de rechtbank niet in alle gevallen waarin de officier van justitie tot bewezenverklaring heeft geconcludeerd, tot een bewezenverklaring komt. Voorts zal de rechtbank het door de reclassering geadviseerde en door de officier van justitie verzochte beroepsverbod aan de verdachte opleggen, met dien verstande dat dit heeft te gelden voor beroepen in de gezondheidszorg gedurende de maximale wettelijke termijn.

ten aanzien van dagvaarding I

[slachtoffer 6] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 2.500,-. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit immateriële schade.

[slachtoffer 7] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 7.230,-. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit materiële schade voor een bedrag groot € 1.230,-, bestaande uit de posten:

[slachtoffer 4] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 4.085,28. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit materiële schade, zijnde reiskosten (aangifte, pro forma en inhoudelijke zitting), voor een bedrag groot € 85,28 en uit immateriële schade voor een bedrag groot € 4.000,-.

[slachtoffer 1] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 10.000,-. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit immateriële schade.

ten aanzien van dagvaarding II

[slachtoffer 15] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 2.353,95. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit materiële schade voor een bedrag groot € 1.353,95, bestaande uit de posten:

[slachtoffer 5] , [slachtoffer 16] , [slachtoffer 17] , [slachtoffer 18] , [slachtoffer 19] , [slachtoffer 30] ,

[slachtoffer 20] , [slachtoffer 21] en [slachtoffer 22] hebben zich als benadeelde partijen gevoegd ter zake van de vorderingen tot schadevergoeding, groot € 1.000,-. De vorderingen tot schadevergoeding bestaan telkens uit immateriële schade.

[slachtoffer 23] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 2.057,88. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit € 57,88 materiële schade, zijnde reis- en parkeerkosten, en € 2.000,- immateriële schade.

[slachtoffer 24] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 22.950,-. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit materiële schade voor een bedrag groot € 20.450,-, bestaande uit een jaar studievertraging en uit immateriële schade voor een bedrag groot € 2.500,-.

[slachtoffer 25] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van een vordering tot schadevergoeding. Uit de vordering tot schadevergoeding blijkt dat er geen schadebedrag is ingevuld, maar dat bij het schadebedrag onder het kopje ‘immateriële schade’ staat vermeld “hetgene wat u hieraan zou toekennen”.

[slachtoffer 26] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 2.500,-. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit immateriële schade voor een bedrag groot € 2.500,- en de proceskosten voor een bedrag van € 894,-.

[slachtoffer 27] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 1.010,91. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit € 10,91 materiële schade, zijnde reis- en parkeerkosten, en € 1.000,- immateriële schade.

[slachtoffer 28] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 1.013,04. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit € 13,04 materiële schade, zijnde reis- en parkeerkosten, en € 1.000,- immateriële schade.

[slachtoffer 11] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 3.118,62. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit € 118,62 materiële schade, zijnde reis- en parkeerkosten, en € 3.000,- immateriële schade.

[slachtoffer 29] heeft zich als benadeelde partij gevoegd ter zake van de vordering tot schadevergoeding, groot € 1.165,46. De vordering tot schadevergoeding bestaat uit materiële schade, bestaande uit de posten:

De officieren van justitie hebben geconcludeerd tot volledige toewijzing van de vorderingen van de benadeelde partijen [slachtoffer 6] , [slachtoffer 7] , [slachtoffer 4] , [slachtoffer 1] , [slachtoffer 5] , [slachtoffer 15] , [slachtoffer 16] , [slachtoffer 17] , [slachtoffer 18] , [slachtoffer 24] , [slachtoffer 19] , [slachtoffer 27] , [slachtoffer 30] , [slachtoffer 20] , [slachtoffer 28] , [slachtoffer 11] , [slachtoffer 29] , [slachtoffer 21] en [slachtoffer 22] .

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 23] hebben de officieren van justitie zich op het standpunt gesteld dat een totaalbedrag van € 1.057,88, bestaande uit

€ 57,88 materiële schade en € 1.000,- immateriële schade, dient te worden toegewezen en dat het overige deel van de vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 25] hebben de officieren van justitie, nu door de benadeelde partij geen bedrag is ingevuld en daarom feitelijk geen sprake is van een ingediende vordering, gevorderd om een schadevergoedingsmaatregel van € 1.000,- op te leggen, gelet op de soortgelijke vorderingen die wel van een bedrag zijn voorzien.

Wat betreft de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 26] hebben de officieren van justitie geconcludeerd tot toewijzing van een bedrag van € 1.000,- immateriële schade. Het gevorderde bedrag aan proceskosten ad € 894,- achten de officieren van justitie onvoldoende onderbouwd, zodat het overige deel van de vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.

De officieren van justitie hebben ten aanzien van alle toegewezen vorderingen de wettelijke rente en toepassing van de schadevergoedingsmaatregel gevorderd.

De raadsman van de verdachte heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vorderingen niet-ontvankelijk moeten worden verklaard dan wel afgewezen moeten worden, indien hij vrijspraak heeft bepleit van de tenlastegelegde feiten waarop de vorderingen betrekking hebben. Verder heeft de raadsman in algemene zin naar voren gebracht dat, voor zover de vorderingen zien op toekomstige (psychische) schade, deze schade op dit moment niet voldoende concreet kan worden vastgesteld en dat de vorderingen in zoverre niet-ontvankelijk moeten worden verklaard.

Ten aanzien van de door de benadeelde partij [slachtoffer 7] gevorderde materiële schadeposten kunstzinnige therapie en de daarbij behorende reiskosten heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat deze schade dient te worden afgewezen, nu dit onvoldoende met stukken (bijvoorbeeld verwijzing van een arts) is onderbouwd. Wat betreft de immateriële schade die is gevorderd door de benadeelde partijen [slachtoffer 7] en [slachtoffer 4] heeft de raadsman verzocht om die bedragen aanzienlijk te matigen, nu de onderhavige zaak onvoldoende gelijkenis vertoont met de zaak waarop de benadeelde partijen zich hebben beroepen. Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij

[slachtoffer 1] heeft de raadsman verzocht om de vordering niet-ontvankelijk te verklaren wegens het ontbreken van een deugdelijke onderbouwing; uit de stukken blijkt dat het op dit moment juist goed gaat met de benadeelde partij.

De raadsman heeft zich, onder verwijzing naar een uitspraak van de rechtbank Alkmaar van 17 februari 2011 (ECLI:NL:RBALK:2011:BP6263), op het standpunt gesteld dat wat betreft de gevorderde immateriële schade, die ziet op het bij dagvaarding II onder 1 tenlastegelegde feit – kort gezegd: de beschikking hebben over heimelijke opnames –, ten hoogste een bedrag van € 500,- per benadeelde partij kan worden toegewezen.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 15] heeft de raadsman zich op het standpunt gesteld dat de opgevoerde materiële schadeposten eigen risico 2018 en 2019, fysiotherapie en de ten behoeve daarvan gemaakte reis- en parkeerkosten dienen te worden afgewezen, omdat dit geen rechtstreekse schade betreft als gevolg van het bij dagvaarding II onder 1 bewezenverklaarde feit en tevens onvoldoende onderbouwd is.

De raadsman heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 24] , voor zover die ziet op de materiële schade, moet worden afgewezen omdat uit de overgelegde stukken niet blijkt dat de benadeelde partij daadwerkelijk schade heeft geleden als gevolg van studievertraging. Subsidiair heeft de raadsman verzocht om de vordering niet-ontvankelijk te verklaren, omdat de behandeling van dit deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Wat betreft de door de benadeelde partij [slachtoffer 25] ingediende vordering kan volgens de raadsman geen bedrag tot schadevergoeding worden toegekend, omdat de benadeelde partij een niet nader opgegeven bedrag aan immateriële schade heeft gevorderd.

De vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 26] dient volgens de raadsman te worden afgewezen dan wel niet-ontvankelijk te worden verklaard wegens het ontbreken van enige onderbouwing.

Algemene overwegingen ten aanzien van de vorderingen benadeelde partijen

Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat de hierna te noemen benadeelde partijen, door de handelingen van de verdachte, rechtstreeks schade hebben geleden als gevolg van de bij dagvaarding I en II bewezen verklaarde feiten.

De gevorderde immateriële schade

ten aanzien van dagvaarding I (het plegen van ontucht in de privésfeer)

Voor zover de vorderingen van de benadeelde partijen betrekking hebben op de hiervoor bij dagvaarding I bewezen verklaarde feiten – kort gezegd: het plegen van ontuchtige handelingen en/of het seksueel binnendringen – acht de rechtbank, gelet op de aangiftes en de schriftelijke slachtofferverklaringen, voldoende aannemelijk geworden dat de zeer jeugdige kinderen door het handelen van de verdachte in hun persoon zijn aangetast en dat zij (psychische) schade hebben geleden als gevolg van de bewezenverklaarde feiten. Daarbij overweegt de rechtbank dat het een feit van algemene bekendheid is dat personen die op jonge leeftijd te maken krijgen met seksueel grensoverschrijdend gedrag daarvan – al dan niet op latere leeftijd – langdurig psychisch leed kunnen ondervinden. Gelet op de aard, ernst, frequentie en gevolgen van de ontuchtige handelingen en de omstandigheden waaronder deze zijn gepleegd, zal de rechtbank de gevorderde bedragen aan immateriële schade naar billijkheid begroten op € 1.000,- per benadeelde partij. De feiten en omstandigheden zoals die bewezen zijn verklaard geven aanleiding om rekening te houden met de mogelijkheid dat de daadwerkelijke omvang van het ondervonden en nog te ondervinden nadeel als gevolg van verdachtes handelen genoemd bedrag uiteindelijk te boven zal gaan. Echter is dit gelet op de jeugdige leeftijd van de betrokkenen nog onvoldoende voorzienbaar, zodat de rechtbank op dit moment geen aanleiding ziet om hogere bedragen toe te wijzen. De benadeelde partijen zullen voor het overige deel van hun vorderingen niet-ontvankelijk worden verklaard.

ten aanzien van dagvaarding II (het heimelijk filmen en het plegen van ontucht in huisartsenpraktijk)

Voor zover de vorderingen van de benadeelde partijen betrekking hebben op de hiervoor bij dagvaarding II onder 1 en 2 bewezenverklaarde feiten – kort gezegd: het ter beschikking hebben gehad van heimelijke, al dan niet kinderpornografische, opnames – acht de rechtbank een bedrag van € 500,- naar maatstaven van billijkheid toewijsbaar. Daarbij heeft de rechtbank rekening gehouden met de impact en de gevolgen die het handelen van de verdachte teweeg hebben gebracht, zoals gebleken is uit de onderbouwing van de vordering en het verhandelde ter terechtzitting. Voor de overige gevorderde immateriële schade dienen de vorderingen van de benadeelde partijen te worden afgewezen.

Verder is de rechtbank van oordeel dat, indien de vordering naast de bij dagvaarding II onder 1 en 2 bewezenverklaarde feiten mede betrekking heeft op het hiervoor bij dagvaarding II onder 3 bewezen verklaarde feit – kort gezegd: het plegen van ontuchtige handelingen –, een vergoeding van de immateriële schade tot een bedrag van in totaal

€ 1.500,- op gronden van billijkheid voor vergoeding in aanmerking dient te komen.

De rechtbank zal ten aanzien van de vorderingen van de benadeelde partijen als volgt beslissen.

ten aanzien van dagvaarding I

[slachtoffer 6]

Ter zake van de door [slachtoffer 6] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 1.000,- toewijzen en de vordering voor het overige deel niet-ontvankelijk verklaren.

[slachtoffer 7]

Ter zake van de door [slachtoffer 7] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 1.000- toewijzen. Daarnaast acht de rechtbank voldoende aannemelijk geworden dat de benadeelde partij ten gevolge van het bewezenverklaarde therapie- en reiskosten heeft moeten maken. Nu de gevorderde materiële schade bovendien voldoende is onderbouwd, acht de rechtbank het gevorderde bedrag voor toewijzing vatbaar.

De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van (€ 1.000,- +

€ 1.050,- + € 180,- =) € 2.230,- en het overige deel van de vordering niet-ontvankelijk verklaren.

[slachtoffer 4]

Ter zake van de door [slachtoffer 4] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen, aangezien de gevorderde schade een rechtstreeks gevolg is van het bij dagvaarding I onder 5 bewezen verklaarde feit. Bij het bepalen van de hoogte van de schadevergoeding heeft de rechtbank verder rekening gehouden met de omstandigheid dat de verdachte ten aanzien van het bij dagvaarding I onder 3 bewezen verklaarde feit, waarop de vordering mede betrekking heeft, integraal zal worden vrijgesproken. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten reiskosten, toekennen zoals verzocht.

De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van (€ 500,- +

€ 85,28 =) € 585,28 en het overige deel van de vordering niet-ontvankelijk verklaren.

[slachtoffer 1]

Ter zake van de door [slachtoffer 1] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 1.000,- toewijzen en de vordering voor het overige deel niet-ontvankelijk verklaren.

ten aanzien van dagvaarding II

[slachtoffer 5] , [slachtoffer 16] , [slachtoffer 17] , [slachtoffer 18] , [slachtoffer 19] , [slachtoffer 30] ,

[slachtoffer 20] , [slachtoffer 21] en [slachtoffer 22]

Ter zake van de door [slachtoffer 5] , [slachtoffer 16] , [slachtoffer 17] , [slachtoffer 18] , [slachtoffer 19] , [slachtoffer 30] , [slachtoffer 20] , [slachtoffer 21] en [slachtoffer 22] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen en de vorderingen voor het overige deel afwijzen.

[slachtoffer 15]

Ter zake van de door [slachtoffer 15] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen en het overige afwijzen. De rechtbank zal, voor zover de vordering betrekking heeft op de materiële schadeposten ‘eigen risico over 2018 en 2019’, ‘fysiotherapeut’ en de bij de fysiotherapeut behorende ‘extra reis- en parkeerkosten’ ad

€ 51,40, de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaren in haar vordering, omdat deze onvoldoende is onderbouwd en het een onevenredige belasting van het strafgeding zou opleveren indien de benadeelde partij in dit stadium van de procedure alsnog in de gelegenheid zou worden gesteld om nader bewijs bij te brengen. De benadeelde partij kan dit onderdeel van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De overige gevorderde materiële schade acht de rechtbank alleszins redelijk en voldoende onderbouwd en dus voor toewijzing vatbaar. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van (€ 500,- + € 213,69 =) € 713,69,- en de benadeelde partij, voor zover de vordering betrekking heeft op de materiële schade, niet-ontvankelijk verklaren.

[slachtoffer 23]

Ter zake van de door [slachtoffer 23] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten de reis- en parkeerkosten, toekennen zoals verzocht. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van

(€ 500,- + € 57,88 =) € 557,88 en voor het overige afwijzen.

[slachtoffer 24]

Ter zake van de door [slachtoffer 24] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 1.500,- toewijzen en het overige afwijzen. De rechtbank zal de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaren in het gevorderde ter zake materiële schade wegens studievertraging, omdat de rechtbank van oordeel is dat deze schadepost thans onvoldoende is onderbouwd en dat het een onevenredige belasting van het strafgeding zou opleveren indien de benadeelde partij in dit stadium van de procedure alsnog in de gelegenheid zou worden gesteld om nader bewijs bij te brengen. De benadeelde partij kan dit onderdeel van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

[slachtoffer 25]

De rechtbank zal, nu de benadeelde partij een niet nader opgegeven bedrag aan immateriële schade heeft gevorderd, een schadevergoedingsmaatregel van € 1.500,- opleggen, gelet op de soortgelijke vorderingen die wel van een bedrag zijn voorzien.

[slachtoffer 26]

Ter zake van de door [slachtoffer 26] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen. Daarnaast zal de rechtbank de gevorderde proceskosten ad € 894,- afwijzen, nu deze onvoldoende zijn onderbouwd. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een bedrag van € 500,- en het overige afwijzen.

[slachtoffer 27]

Ter zake van de door [slachtoffer 27] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten de reiskosten, toekennen zoals verzocht. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van (€ 500,- +

€ 10,91 =) € 510,91 en voor het overige afwijzen.

[slachtoffer 28]

Ter zake van de door [slachtoffer 28] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten de reis- en parkeerkosten, toekennen zoals verzocht. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van

(€ 500,- + € 13,04 =) € 513,04 en voor het overige afwijzen.

[slachtoffer 11]

Ter zake van de door [slachtoffer 21] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 1.500,- toewijzen. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten de reiskosten, toekennen zoals verzocht. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van

(€ 1.500,- + € 118,62 =) € 513,04 en voor het overige afwijzen.

[slachtoffer 29]

Ter zake van de door [slachtoffer 29] gevorderde immateriële schade zal de rechtbank naar billijkheid een bedrag van € 500,- toewijzen en het overige afwijzen. Daarnaast zal de rechtbank de niet betwiste en voldoende onderbouwde materiële schade, te weten de reis- en parkeerkosten ad € 110,98, toekennen zoals verzocht. Wat betreft de materiële schadepost tegemoetkoming verlofuren ten behoeve van bijwonen pro forma (ad € 54,48) is de rechtbank van oordeel dat dit deel van de vordering onvoldoende is onderbouwd. Het zou een onevenredige belasting van het strafgeding opleveren indien de benadeelde partij in dit stadium van de procedure alsnog in de gelegenheid zou worden gesteld om nader bewijs bij te brengen. De benadeelde partij kan dit onderdeel van de vordering slechts bij de burgerlijke rechter aanbrengen. De rechtbank zal de vordering daarom toewijzen tot een totaalbedrag van (€ 500,- + € 110,98 =) € 610,98.

Ten aanzien van alle toegewezen vorderingen

Wettelijke rente

De rechtbank zal ten aanzien van alle toegewezen vorderingen de gevorderde wettelijke rente toewijzen met ingang van 24 oktober 2017, de datum waarop de verdachte is aangehouden, omdat vast is komen te staan dat de schade in elk geval met ingang van die datum is ontstaan.

Het voorgaande brengt mee, dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partijen tot aan deze uitspraak in verband met hun vorderingen hebben gemaakt, welke kosten de rechtbank tot op heden begroot op nihil, en de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

Schadevergoedingsmaatregel

Nu de verdachte jegens de benadeelde partijen naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de bij dagvaarding I en II bewezen verklaarde feiten is toegebracht en de verdachte voor deze feiten zal worden veroordeeld, zal de rechtbank aan de verdachte de verplichting opleggen tot betaling aan de Staat van een bedrag groot:

De officieren van justitie hebben gevorderd dat de voorwerpen 3, 4 en 7 t/m 12 zoals weergegeven op de beslaglijst dienen te worden onttrokken aan het verkeer, omdat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of met het algemeen belang. Met deze voorwerpen is immers kinderporno vervaardigd of opgeslagen en daarnaast zijn de voorwerpen bestemd tot heimelijk opnemen. Ten aanzien van de voorwerpen 5 en 6 zijn de officieren van justitie van oordeel dat deze kunnen worden teruggegeven aan de verdachte.

Daarnaast kan het onder 2 genummerde voorwerp worden teruggegeven aan de beslagene, de vrouw van de verdachte: [moeder slachtoffer 1] .

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat al de inbeslaggenomen gegevensdragers dienen te worden teruggegeven aan de vrouw van de verdachte: [moeder slachtoffer 1] , nadat de zich op de inbeslaggenomen gegevensdragers bevindende gegevens door een onderzoeksteam van de politie zijn verwijderd.

Met de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat de op de beslaglijst onder 3, 4 en 7 t/m 12 genummerde voorwerpen dienen te worden onttrokken aan het verkeer, omdat deze voorwerpen van zodanige aard zijn dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang. Met behulp van deze voorwerpen zijn immers de bij dagvaarding I en II bewezen verklaarde feiten begaan en daarnaast kunnen deze voorwerpen dienen tot het begaan van soortgelijke feiten, zoals het heimelijk filmen.

Ten aanzien van de voorwerpen 5 en 6 op de beslaglijst is de rechtbank van oordeel dat deze aan de verdachte dienen te worden teruggegeven en zij zal daartoe de teruggave gelasten. Ook is de rechtbank met de officier van justitie van oordeel dat het onder 2 genummerde voorwerp dient te worden teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar: [moeder slachtoffer 1] .